Afgelopen week was de #geendorhout trending. Dit naar aanleiding van een column in een veel gelezen krant waarin de schrijfster zegt dat het coronavirus een zeis haalt door het dorre hout van de samenleving. Dat viel bij veel (chronisch) zieke mensen verkeerd. En dat begrijp ik wel. Ook chronisch zieken proberen een zo normaal mogelijk leven te leiden, mee te doen met de samenleving. En dat geldt ook voor mij, als iemand met reuma. Opvallend genoeg zag ik geen mensen met reuma tussen de vele reacties met #geendorhout, maar misschien heb ik het over het hoofd gezien. Daarom deze woensdagwijsheid over waarom wij geen dor hout zijn:
Zelf heb ik ook RA, maar ik merk dat de reumapatient niet vaak klaagt. En ook dus niet snel zal reageren op zoiets als #dorhout.Zelf zie ik er het nut niet van in om te klagen, er verandert niets, tot iemand zei: maar zo ontneem je iemand wel de kans jou een keer te helpen. Eye opener, maar ik hou het toch liever voor me.