Sinds mijn bericht van vorige woensdag ben ik op zoek naar mijn resetknop. Omdat ik vakantie had afgelopen week leek dat gemakkelijk te gaan. Zo waren een paar dagen weg in eigen land echt even fijn. Maar eenmaal weer thuis kwam ik weer terug bij af. En toen las ik een artikel met als titel “laat het vallen, laat het los”. In het artikel wordt gesteld dat ‘een groot deel van ons leven is gebaseerd op wilskracht. We proberen het leven te beteugelen en een kant op te trekken als een hond aan een lijn‘.
Nu heb ik geen hond, maar wel een paard. Als ik haar met dwang een kant op wil sturen, krijg ik protest, dat lukt niet. Frustratie helpt me dan niet verder. Loslaten en in alle rust opnieuw beginnen wel.
Waarom doe ik dat dan niet in mijn eigen leven? Sinds de lockdown half maart ben ik keihard aan het werk, vanuit huis met die vermoeiende videovergaderingen. Terwijl ik door mijn reuma niet 100% gezond ben en dus niet voor de volle 100% kan meedoen. Mijn batterij laadt nooit meer op tot 100%, dus waarom wel voluit willen leven? Dat is de constante strijd waar ik in zit en meer mensen met reuma, zo hoorde ik laatst tijdens een vergadering met gelijkgestemden.
Dus nu alles even laten vallen en loslaten…