Er zitten zwevende stukjes bot in mijn rechterwijsvinger… Hoe ze daar terecht zijn gekomen weet men niet. De reumatoloog had dat nog niet eerder gezien en heeft er ook geen ervaring mee. Dat moet mij natuurlijk weer gebeuren, dat ik iets heb wat nieuw is voor de artsen.
Als leek denk ik dat het mogelijk voortkomt uit de meerdere injecties die ik al mijn vinger gehad heb. Dat gaat in mijn gewricht en de vloeistof maakt het kwetsbaar. De reumatoloog kan mij in die redenatie volgen, maar ze zei ook dat ze dat niet eerder gezien had en  daarom zou bespreken in haar team. Ze vatte het wel goed op: ‘zo leer ik ook elke dag nog bij’.
In elk geval verklaren die zwevende stukjes bot wel de dikte van mijn vinger en de beperkte buiging van mijn vinger. Net als de pijn die ik soms heb na een dag werken of paardrijden.
Maarja, wat dan eraan te doen? De vorige keer was de plastisch chirurg erg duidelijk: geen gewrichtsprothese. En daar ben ik het nog steeds mee eens. Misschien dat de zwevende stukjes bot verwijderd kunnen worden?
Over 3 weken heb ik weer een telefonische afspraak met mijn reumatoloog en dan heeft ze dit besproken met de plastisch chirurg en de vraag over de zwevende stukjes bot besproken met haar team. Ik ben toch wel nieuwsgierig naar de verklaring.
Verder ben ik gisteren tijdens de controle afspraak weer goed doorgelicht. Er zijn weer veel vragen gesteld over hoe het de afgelopen tijd gegaan is. Gelukkig zijn er geen nieuwe ontstekingen bijgekomen. Met alle relatieperikelen en huizenjacht heb ik al genoeg aan mijn hoofd. Grappig toch eigenlijk hoe dat werkt tussen de menselijke geest en lichaam. Ik heb de afgelopen weken in aanloop naar deze afspraak bij de reumatoloog namelijk bedacht dat ik verder weinig lichamelijke klachten heb gehad de afgelopen periode. Mijn hoofd zat logischerwijs vol met andere dingen. Alsof je lichaam weet dat je er dan even niet veel bij kan hebben. Hopelijk betekent dat niet dat wanneer ik over een paar maanden in mijn eigen huisje zit en mijn leven weer op de rit heb, er dan nieuwe ontstekingen komen…
Maar ik denk het niet, ik ben positief gestemd. Het gaat toch al lange tijd wel goed. En ik blijf ook gewoon op dezelfde dosis medicatie, dat vind ik prettig.
Mijn gewicht is gisteren overigens ook opgemeten. Het is een standaardvraag of ik gewicht ben verloren en eigenlijk is mijn antwoord altijd nee (hoewel ik dat niet met zekerheid kan zeggen, omdat ik geen weegschaal heb..). Deze keer wist ik zonder weegschaal wel zeker dat ik gewicht ben verloren, door opmerkingen van mensen op mij heen en doordat ik het zelf ook heb gemerkt aan mijn lijf en kleding. 3 kilo is eraf. Ik ben benieuwd hoe snel ik dat er weer bij krijg.. Maar er zullen vast collega’s zijn die dit als excuus aangrijpen om veel chocola op kantoor neer te leggen 🙂
Het komt allemaal wel goed, het heeft tijd nodig. In elk geval merk aan mezelf dat ik alweer beter in mijn vel zit en als ik straks weet of er wat aan de zwevende stukjes bot gedaan kan worden, ben ik weer een stap verder. In elk geval ben ik wel patiënt in een vooruitstrevend ziekenhuis: http://www.zie.nl/video/algemeen/Vrouw-krijgt-nieuwe-schedel-gemaakt-met-3D-printer/fnbz9g6f7i5p

Ik pluk de dag en kijk vooruit!