Is het vals alarm of moet ik toch een knieval maken voor de reuma, letterlijk en figuurlijk?
Half januari kreeg ik opeens last van mijn knie. In eerste instantie voelde het alleen vervelend aan. Alsof je knie moet knakken maar dat lukt niet. Ik sloeg er verder geen acht op en dacht dat het wel weer over zou gaan. De kerstvakantie was voorbij dus ik begon weer enthousiast met sporten. Nu Jansen overleden is en ik niet meer 4 à 5 keer in de week paardrijd, ben ik begonnen met aquarobics. Ik vind het heerlijk om te doen; alle spiergroepen worden getraind en ik werk aan mijn conditie. Helaas ging dit al snel mis. Nadat ik op een woensdagochtend in het zwembad was geweest, heb ik de rest van de dag met pijn in mijn knie op de bank gezeten. Balen, maar toen geloofde ik nog niet dat de reuma terug zou zijn. De kans was namelijk ook best groot dat ik iets verdraaid had tijdens de aquarobics. Toch werd mijn knie dik en ik kon ’s nachts niet slapen van de pijn. En ik weet uit ervaring dat dit geen goed teken is. Er stond al een controle-afspraak gepland in het ziekenhuis, maar ik heb toch de Helplijn van de Reuma-poli gebeld. Ik kreeg het advies om extra ontstekingsremmers te slikken en mijn knie niet te overbelasten maar wel te blijven bewegen. Even geen aquarobics dus. Gelukkig had ik met fietsen en lopen weinig last en ik was allang blij dat ik me nog wel normaal kon voortbewegen. Na een week merkte ik verbetering en vond ik dat ik al kon afbouwen met de ontstekingsremmers. Bovendien wilde ik nog steeds niet geloven dat de reuma terug zou zijn, maar dat ik gewoon te enthousiast was geweest tijdens de aquarobics. Ik ben namelijk niet iemand die op halve kracht aan zo’n les meedoet 🙂
Tijdens de controle-afspraak in het ziekenhuis kreeg ik op mijn kop van de reumaconsulente dat ik zo snel was afgebouwd met de ontstekingsremmers. Dat had ze niet hoeven doen, want mijn lichaam had me al terug gefloten. De pijn in mijn knie kwam terug en ook werd mijn knie weer dik. Ik slik nu dus weer braaf twee keer per dag extra onstekingsremmers en doe het rustig aan. Dat laatste kost me veel moeite. Ik baal er enorm van en vind het vervelend dat ik niet kan sporten, juist omdat dit voor de rest van mijn lijf zo goed is. Overigens rijd ik wel één keer per week paard en dit gaat goed. Sowieso is dat altijd mijn moment geweest om de pijn te vergeten. Als ik bij de paarden ben, vloeit dat als het ware uit mijn lijf.
Waar ik ook moeite mee heb, is dat ik nog weinig verbetering merk: ik heb goede en slechte dagen. Op goede dagen heb ik weinig pijn en kan ik redelijk veel doen. Kort geleden had ik een hele slechte dag, mijn rechterknie gloeide enorm en er was een vlammende pijn.
Ik merk dat ik moeilijk vind te accepteren dat ik weer een ontsteking heb en dan ook nog in een redelijk groot gewricht als mijn knie, dat beperkt me meer dan een ontsteking in mijn vinger of teen. 2015 zou mijn jaar worden en van dat plan wijk ik zeker niet af. Maar toch, als je bedenkt dat 2014 absoluut niet mijn jaar was, is het bijzonder dat ik toen helemaal geen last had van de reuma. Alsof mijn lichaam een pas op de plaats maakte, omdat ik genoeg andere dingen aan mijn hoofd had. Dit jaar moet mentaal een rustiger en stabieler jaar worden en het lijkt haast alsof mijn lichaam denkt dat er weer ruimte is om lastig te gaan doen.
De reuma laat me echter niet van mijn plan weerhouden, ik maak geen knieval.