Twee keer heb ik het al gedaan: het spuiten van mijn medicijnen in plaats van slikken. Na twee injecties in mijn wijsvinger die niet voldoende resultaat hadden, vond mijn reumatoloog dat het zover was. Ik had het al zien aankomen en toen ze zei dat ik nu toch echt moest gaan spuiten, had ik er ook vrede mee. Want tja, van mijn gekromde wijsvinger wilde ik ook eens af. Bovendien neemt je lichaam met spuiten meer van het medicijn op en de opname is ook stabieler. Bij pillen slikken kan het per week verschillen wat je lichaam opneemt. Bij spuiten is dit niet zo. Dat vind ik wel een prettig idee.
Voor de eerste keer kreeg ik een spuitinstructie bij de reumaconsulente. Vooraf was ik eigenlijk  helemaal niet zenuwachtig. Ik ging erheen alsof het een gewone afspraak was. Van de apotheek had ik de doos meegenomen waar alles al in zit. Het enige dat ik moest doen was de naald op de spuit schroeven. En vervolgens een geschikt plekje in mijn buik zoeken…
Ik moet zeggen dat het erg goed ging. Zelfs de reumaconsulente was verrast. Ik kreeg allerlei complimentjes. Ik stond ook verbaasd van mezelf. Natuurlijk voelde ik pijn toen ik de naald in mijn buik stak, maar de rationaliteit overheerste met name: ik moet dit doen, dit is goed voor me. De pleister eraf halen die de reumaconsulente erop had gedaan tegen het nabloeden, deed overigens veel meer pijn!
Afgelopen dinsdag was dus de eerste keer dat ik het alleen moest doen. Ik had bedacht het te doen zodra ik uit de douche kom, dat leek me wel zo makkelijk. Maar de maandagavond ervoor was ik toch al een beetje nerveus. Ik zou nu immers geen reumaconsulente hebben om op terug te vallen. Eigenlijk wilde ik het die avond al doen, zodat ik er al vanaf was en daarna lekker mijn bed in kon kruipen.
Na een wat onrustige nacht heb ik het dinsdagochtend gedaan en het ging weer net zo beheerst als de week ervoor. Dus ik was erg happy met mezelf.
Het fijne is dat ik na twee keer spuiten ook al effect merk: mijn vinger is weer geslonken tot normale proporties en ik kan ‘m al weer veel meer gebruiken.
Toch gaat het me mentaal niet helemaal in de koude kleren zitten. Afgelopen dinsdag had ik niet mijn dag. ’s Avonds dacht ik lekker te gaan paardrijden, maar echt soepel ging het niet. Het ververlende is ook dat ik banger ben geworden om te vallen, omdat ik niet weet watvoor effect het heeft op mijn reumatische klachten. En juist afgelopen dinsdag ben ik harder gevallen dan ooit: een lichte hersenschudding en een gekneusde rib zijn het bewijs. Vooralsnog heb ik niet het idee dat de ontstekingen erger zijn geworden of op nieuwe plekken zijn gekomen. Wel zal het wat langer duren voordat ik volledig hersteld ben, aangezien het MTX mijn afweersysteem verzwakt.
Afgelopen zaterdag mocht ik nog niet paardrijden van de huisarts, dus wellicht aankomende dinsdag weer. Omdat ik wel mijn zelfvertrouwen weer wat terug met krijgen, lijkt rustig aan beginnen me het beste.