Afgelopen maandag, 11-11, was het ‘singles day’. Een fenomeen overgewaaid uit China en dat ook hier volledig in marketing gezet is.
Ik moet bekennen dat ik wel even bij die dag heb stil gestaan, omdat het voor mij nu bijna een jaar geleden is dat ik weer single ben.
Een relatiebreuk is nooit leuk en na deze had ik heel sterk het gevoel dat ik niet alleen wilde zijn. Ik was anderhalf jaar met deze man samen geweest, na drieënhalf jaar single te zijn geweest na een eerdere relatie van 14 jaar. En we hadden tot kort voor het moment van de breuk nog toekomstplannen samen.
Dus ik wilde niet alleen zijn.
Ik vond het fijn om een liefdevolle partner naast me te hebben die me steun gaf als mijn lijf door de reuma niet meewerkte, die me een extra zoen gaf als ik weer eens vermoeid was en met wie ik goed kon praten over (de gevolgen van) mijn reuma.
Dit alles maakte dat ik snel weer ging daten (hoe dat is met reuma, lees je in deze blog ). En als snel ontmoette ik een man bij wie ik me direct goed voelde. We werden verliefd. Maar het ging te snel. Allebei met bepaalde bagage die nog niet helemaal verwerkt en in een afgesloten rugzak gestopt was. (althans, terugkijkend geldt dat in elk geval voor mij, maar voor hem ook denk ik. Waarom zou je dan van de een op de andere dag nooit meer iets van je laten horen??)

Niet lang daarna ontmoette ik iemand bij wie ik me op mijn gemak en compleet mezelf voel. Ik vind het fijn om bij hem te zijn.
We zijn niet verliefd, maar wel intiem met elkaar.
Als onze drukke agenda’s het toelaten, spreken we af. Daar genieten we allebei van. En het is oké als het daarna even duurt voor we elkaar weer zien.
Deze manier van omgang bevalt me goed. Inmiddels ben ik al helemaal gewend aan en happy met het alleen zijn; ik ben volledig zelf eigen baas over mijn agenda en kan deze indelen zodanig dat ik mijn energie goed kan verdelen over de week. Ik ga daarnaast om met een leuke man (onwijs lekker ding eigenlijk :-)), die weet van mijn reuma en het oké vindt als ik daardoor even niet kan afspreken (of juist wel wil afspreken omdat hij heerlijke ontspannende massages geeft…).
En, alleen ben ik nooit met lieve vrienden en familie – in het bijzonder mijn moeder – die me altijd blijven steunen en helpen.

Kortom, waarom een label?