De zomer is voorbij. De nachten worden langer, paddenstoelen schieten uit de grond, het is fris en vochtig buiten, kortom het wordt herfst. En ik heb er last van. Ik ben sneller vermoeid en stijf. Met name mijn rug zit vast en dat belemmert me op meerdere vlakken.
Is het gevoel van ‘feeling good, feeling great’ uit mijn vorige blog dan al verdwenen? Nee dat denk ik niet. Natuurlijk vind ik het niet leuk dat mijn rug pijn doet als ik gewoon op de bank zit, dat ik minder vaak leuke afspraken kan plannen omdat ik moe ben en dat ik me met paardrijden soms net een beginner voel. Maar ik ben ervan overtuigd dat het een herfstdipje is en dat ik daar weer uitkom.
De oplossing daarvoor heb ik nog niet voorhanden, maar ik merk wel dat ik mentaal gezien beter in mijn vel zit. Op de een of andere manier is er meer rust in mijn hoofd, waardoor het makkelijker is om aan mijn dip toe te geven. Mogelijk draagt de alternatieve therapie die ik bijna afgerond heb daaraan bij.
De pijn in mijn rug is wel nieuw. Ik heb altijd wel last van spanning in mijn rug, maar geen pijn. Opvallend is ook dat het alleen aan de rechterkant van mijn rug zit, net als alle ontstekingen ook altijd aan de rechterkant van mijn lichaam zijn. Het kost me nu aanzienlijk meer moeite om de stijfheid en spanning los te laten. En dat weet ik, omdat Pardoes me dat heel duidelijk vertelt. En dat is niet alleen confronterend, maar ook frustrerend. En zo zit ik in een vicieuze cirkel. Maar hoe kom ik daar uit? Ontspanningsoefeningen? Aangepaste bureaustoel op mijn werk aanvragen? Pijnstillers slikken? Dat zal allemaal wel kunnen helpen, maar laatst sloeg iemand de spijker zijn kop. Diegene zei tegen me dat ik niet zulke hoge eisen aan mezelf moet stellen…
Ik ben een perfectionist en wil alles goed doen waarbij ik de lat voor mezelf hoog leg. En dat zou heel goed voor de spanning in mijn rug kunnen zorgen, wat nu even versterkt wordt door de seizoenswisseling.
De eerste stap om uit die vicieuze cirkel te komen begint met het besef en dat is er nu. Maar nu volgt het moeilijkste gedeelte, namelijk het loslaten van mijn eigen hoge eisen. Het zal tijd kosten en of ik het helemaal los kan laten betwijfel ik, want het is ook wie ik ben, maar ik moet er iets mee doen, want het belemmert me nu.