Het zijn rare tijden. Een zinnetje dat ik vaker lees in deze periode en ik betrap mezelf erop het ook vaker te gebruiken.
Want is ook raar, of bizar, wat je wilt. We moeten allemaal zoveel mogelijk binnen blijven en als we buiten komen 1,5m afstand houden tot anderen. We werken met z’n allen thuis, borrelen met familie/ vrienden via de digitale weg en gaan thuis uit eten met maaltijden van je lokale restaurant.
Social distancing noemen ze dat in goed Nederlands…
En het duurt inmiddels al ruim 4 weken. En het is onzeker of het straks weer terug naar normaal kan. In elk geval niet in één keer. Er wordt al gesproken over een ‘1,5 meter samenleving’. Bizar. Mijn medemens is mijn paria geworden.

Hoewel ik me niet kwetsbaar voel, moet ik onderkennen dat ik wel tot de kwetsbare doelgroep behoor. Net als veel andere mensen met reuma slik ook ik afweer-remmende medicijnen. Omdat ik weinig klachten ervaar van de reuma en verder gezond leef, moet ik er bewust bij nadenken dat ik wèl kwetsbaar ben en dus nog beter moet opletten me aan de regels te houden. Daarbij woon ik ook nog eens alleen, dus ik heb geen huisgenoten die me kunnen helpen. Voordeel daarvan is wel dat ik door hen niet besmet kan worden.

Hoe doe ik dat dan?
Mijn sociale kring is beperkt tot een loopje naar de supermarkt maximaal 2 keer per week, 1 à 2 keer per week een koffie (of iets anders lekkers) halen bij lokale horeca en 4 keer in de week naar de stal van mijn paard.
Eigenlijk vind ik dat nog best veel als ik het zo opschrijf, maar met de 1,5m regel is dit goed te doen. En altijd handen wassen na ieder uitje! Mijn zeeppompjes zijn goed gevuld en ik heb bij de wasbak en andere strategische plekken in mijn huis potjes en tubes handcrème staan. Na iedere wasbeurt smeer ik mijn handen weer in. ’s Ochtends na het douchen en ’s avonds voor het slapen gaan smeer ik ze in met CBD Wondercrème van Lucovitaal. Dit is met recht een wondercrème! Ik ben sowieso fan van producten met CBD en deze crème laat je droge handen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het helpt ook goed tegen eczeem klachten. Gewoon verkrijgbaar bij Kruidvat!

En thuis werken. Dat valt me zwaarder dan ik had gedacht. In normale tijden werk ik ook wel eens thuis, sowieso 1 dag per week. Maar nu al ruim 4 weken achtereen voor 32 uur per week. Dat is pittig!
Toen deze maatregelen aangekondigd werden half maart zag ik er nog het voordeel van in dat ik daardoor wellicht van mijn vermoeidheidsklachten (die ik regelmatig heb door de reuma) af zou komen. Maar daar kom ik nu volledig op terug. En dan heb ik geen kinderen die ik thuisonderwijs moet geven..
Wat maakt het dan pittig?
– Het video-vergaderen is intensief; je moet je veel meer focussen op wat er door wie gezegd wordt, waarbij je continu naar je scherm kijkt.
– Er is meer werk door de coronamaatregelen dat naast mijn normale werk komt. In het begin leefde ik hier wel van op; het was crisismanagement en dat gaf energie. Maar als crisismanagement te lang duurt, wordt het een nieuw normaal en komt het bij het al bestaande werk.
– Mijn thuis-werkplek is niet geheel ergonomisch verantwoord. Voor een dag in de week is dat niet erg, maar zo lange tijd achtereen merk ik dat wel aan mijn rug.
Hoe ga ik ermee om?
– Ik neem regelmatig een korte pauze waarbij ik mijn werkplek verlaat. Even thee zetten in de keuken, de eerste kop in de tuin drinken. Een ommetje maken (bijvoorbeeld om die eerdergenoemde koffie bij lokale horeca te halen).
– Ik stop eerder; niet om 17.00 uur, maar rond 16.00 uur. Niet alleen omdat ik om 8.00 uur al begin, maar ook omdat je tijdens thuiswerkdag productiever bent en meer werk verzet. En dat merk aan het einde van de dag!
– Als het weer het toelaat ga ik na de werkdag naar buiten, bewegen om het stramme lijf van een hele dag niet geheel ergonomisch verantwoord achter een laptop zitten los te maken.
– Mijn vrije dag is ook echt mijn vrije dag. Dit klinkt als open deur, maar de eerste week merkte ik dat werk en privé teveel door elkaar heen ging lopen. Dus heb ik heel duidelijk die scheiding gemaakt: telefoon en laptop zijn uit op mijn vrije dag.
– Ik probeer extra te genieten van kleine dingen die me blij maken, zoals mijn paard, de zon die schijnt, lieve/ leuke/ grappige appjes die ik ontvang. En dat schrijf ik op!

De dagelijkse lichtpuntjes, die er ook echt zijn in deze tijd, schrijf ik op in een speciaal schrift. Het dwingt me ook iedere dag even hierover na te denken en erbij stil te staan. En als het kan, maak ik er een foto van. Die laat ik dan afdrukken om erbij te plakken.

En die vermoeidheid? Die is niet weg of minder geworden. Naast het thuis werken heb ik ook mijn huishouden zelf te doen. Mijn hulp is al enige tijd niet meer geweest, vanwege de maatregelen. Dus eigenlijk is er voor mij alleen maar meer bij gekomen. En dat maakt dat die vermoeidheid er nog wel even zal zijn.
Maar ik klaag niet. Als ik kijk naar het werk dat de artsen en verpleegkundigen op de IC’s moeten verzetten in deze tijd, ben ik alleen maar dankbaar. Zij doen dit ook voor mij, als ‘lid’ van een kwetsbare doelgroep.
Het enige dat ik kan doen, is me aan de maatregelen houden, mijn medicatie blijven innemen, een goede structuur vinden om het thuis zijn met werk en huishouden aan te blijven kunnen en me blijven focussen op de positieve dingen die iedere dag kan brengen. En humor behouden: