Pijn vind ik beter te verdragen dan vermoeidheid.

Zo, dat is eruit.
Als ik dit deel met andere reumapatiënten begrijpen ze het meteen, zonder uitleg. Niet-reumapatiënten vinden het lastiger te begrijpen. En dat snap ik ook wel weer. Pijn klinkt niet leuk en dat is het ook niet. Vermoeidheid klinkt als iets ‘lichts’, daar kun je wel doorheen werken, je dag volbrengen.
De vermoeidheid die ik ervaar door mijn reuma maakt het voor mij echter vaak moeilijk om mijn dag te volbrengen. Sterker nog, op heftige dagen word ik ermee wakker.

Zo’n dag begint meestal met pijn in mijn hele lijf. Die pijn is vergelijkbaar met de ‘spierpijn’ die je kan voelen bij een fikse griep.
Als ik zo wakker word, weet ik al dat ik beter niks kan doen die dag. Zelfs mijn bed uit komen om naar de wc te gaan voelt als een onmogelijke opgave.

Die dagen vind ik niet makkelijk. Niet eens zozeer vanwege het lichamelijke ongemak, maar vooral mentaal. Ik kan me op zo’n dag depri en eenzaam voelen. Vooral in deze corona-periode vind ik het extra moeilijk. Het feit dat ik alleen woon en door de maatregelen als gevolg van corona weinig mensen zie, maakt het zwaar.
Gelukkig weet ik inmiddels, door schade en schande wijs geworden, dat wanneer ik toegeef aan de vermoeidheid en de dag niet probeer te volbrengen, het depri-gevoel daarna snel weer over is.

Ik geloof er ook in dat het niet goed is om dat soort negatieve gevoelens altijd maar weg te stoppen. Door ze er ’te laten zijn’ kun je het beter een plek geven. En mij inspireert het de dag erna tot nieuwe gedachten, wat weer leidt tot deze nieuwe blog.
De nieuwe gedachte die het nu op heeft geleverd, is dat vermoeidheid vooral mentaal veel meer van me vraagt. Doordat het lastig aanwijsbaar is en me beperkt in mijn dagelijkse bezigheden. En dat maakt dat ik het minder goed kan verdragen dan lichamelijke pijn.