De tekst bovenaan dit blogbericht moet ik eigenlijk op een ‘note to self’ briefje schrijven en op een prominente plek ophangen in mijn huis.
Ik vergeet het nog weleens en soms gebeuren er dingen die me er weer aan herinneren dat ikzelf de belangrijkste ben in mijn eigen leven.
Dat geldt voor iedereen natuurlijk, maar als je reuma hebt, chronisch ziek bent, is het vooral belangrijk. Iedere ochtend als ik wakker word, moet ik eerst nagaan hoe het met me gaat, hoe ik me voel, waar en hoeveel pijn ik heb in mijn lijf, hoe mijn energielevel is en wat ik kan doen die dag. Dit klinkt als een hele opgave iedere dag, maar het is inmiddels zo gewoon voor me en onderdeel van mijn ochtendritueel tijdens het wakker worden. De ene keer duurt het wat langer dan de andere keer, maar gelukkig lukt het bijna alle dagen om op te staan en de dag vrolijk tegemoet te treden!
Ook omdat ik graag naar mijn werk ga, naar mijn paard, met vrienden wil afspreken en gewoon positief en vrolijk gestemd ben. Ik vind veel dingen in het leven leuk!
Maar daar ligt ook gelijk mijn valkuil: grenzen stellen.

En als je dan, netals ik, ook sociaal en mensgericht bent, loop je jezelf weleens voorbij. Met het risico dat je dan juist andere mensen teleurstelt of zelfs van je afstoot. En je jezelf wel voor je kop kunt slaan, jezelf teleurstelt, omdat je je eigen grenzen voorbij bent gegaan.
Om het te illustreren met een voorbeeld: laat op de avond nam ik mijn telefoon nog op omdat er iemand belde die ik lief heb, terwijl ik eigenlijk ook moet slapen om de vermoeidheid als gevolg van mijn reuma de baas te blijven. Door die vermoeidheid kan ik niet helemaal helder meer nadenken en zeg ik dingen op een manier die ik niet zo bedoel met als gevolg dat de ander, aan de andere kant van de telefoon, schrikt en zich van me terugtrekt.
Dat was niet mijn bedoeling!
Het heeft me tot nadenken gezet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik weet dat ik er graag voor en bij mensen wil zijn die in mijn hart zitten en vanuit dat gevoel wil handelen. Maar door mijn reuma heb ik daarin mijn grenzen en kan ik niet alles doen wat ik zou willen. De mensen in mijn intieme sociale kring weten dit, accepteren dit en trappen soms voor mij op de rem.
Maar mensen die ik nieuw leer kennen en toelaat tot mijn sociale kring weten dit niet. En hoewel ik altijd open ben over het feit dat ik reuma heb, vertel ik weinig over wat mijn grenzen zijn. In het proces van elkaar leren kennen wil ik anderen niet teleurstellen. Maar vind ik het ook moeilijk om me kwetsbaar op te stellen èn wil ik niet als aansteller overkomen. Met het risico dat ik mezelf voorbij loop wat weer tot onbedoelde gevolgen kan leiden.
Eigenlijk steek ik gewoon mijn kop in het zand. Terwijl het tot begrip kan leiden als ik duidelijk ben over mijn grenzen en uitleg waarom ik die heb, namelijk dat lief zijn voor mezelf mij iedere dag helpt positief op te staan.
En juist ik zou moeten weten hoe belangrijk communicatie met anderen over je reuma is. Ik heb zelfs nog meegedacht hierover voor de nieuwe website  van Reuma Nederland!
Maarja dat is rationeel bedacht. Vanuit je gevoel doe je soms hele andere dingen…
En nu? Ik blijf positief en hoop nog op een kans mezelf te mogen laten zien. Ik lees mijn eerdere blog over positief egoïsme nog eens na en
ga lief zijn voor mezelf (en start heel praktisch; de ‘niet storen’ functie op mijn telefoon gaat weer aan).