Sinds alweer twee weken ben ik terug van een supergave vakantie in Amerika met hernieuwde energie in vanalles. Op vakantie is alles goed gegaan met mijn voeten en tenen. We hebben dan ook prachtige wandelingen gemaakt.

Maar helaas, het lijkt soms wel of ik niet volmaakt gelukkig mag zijn, want de laatste paar dagen van de vakantie kreeg ik last van mijn rechterwijsvinger. In eerste instantie leek het niet zo erg; ik had alleen ’s ochtends een stijve vinger en dat verdween in de loop van de dag. Alleen de laatste dag werd het erger: ik kon ‘m moeilijk buigen en strekken. Vervolgens op de weg terug in het vliegtuig wer die alleen maar dikker en kon ik ‘m helemaal niet meer strekken. Balen dus.
Gelukkig had ik al een afspraak staan bij dwe reumatoloog, maar die was bedoeld om te bespreken of de dosering omlaag ging. Dat kon ik dus wel vergeten.
Zelf heb ik sterk het idee dat het komt door het eten in Amerika. Voor de vakantie ben ik, zoals jullie weten, bezig geweest met een dieet. Dit moest ik 2 maanden volhouden en daarna zou ik alles weer kunnen eten. Buiten dit dieet was ik gestopt met toegevoegde suikers eten en daar voelde ik me heel goed bij. Maarja, in Amerika ontkom je niet aan suikers. Het begint al bij het ontbijt: een continental breakfast bestaat uit een muffin met jus en koffie. In de muffin zitten uiteraard toegevoegde suikers. Een alternatief is pancakes of french toast. Pancakes niet, dus dan maar french toast. En die krijg je besuikers geserveerd met een potje suikerstroop of jam erbij… Omdat ik toch moet eten en van mijn vakantie moet genieten, ben ik maar overstag gegaan.
Nu ben ik uiteraard weer van de suikers af en heb ik de reumatoloog om een injectie gevraagd. Mijn hoop was dat het op die manier weer net zo zou worden als voor mijn vakantie. Die hoop is na twee weken weer vervlogen. De injectie heeft tijdelijk wat geholpen, maar nu is mijn vinger weer dik, onbuigzaam en warm.
Aanstaande vrijdag ga ik wel weer naar de alternatieve genezer waarvan ik het dieet had gekregen. Ze gaat me weer doormeten en ik ben benieuwd wat er nu uitkomt. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik met aanpassing van mijn voeding het ziektebeeld onder controle kan krijgen. Maar het voelt wel alsof ik 10 stappen terug heb gedaan.