Nou, ik ben nu zeven, bijna acht weken verder en ik begin toch ernstig te twijfelen aan de werking van het medicijn. Ik merk namelijk geen verbetering. Een paar weken geleden is mijn dosering nog verhoogd, maar zelfs daar merk ik niks van, ook niet in de zin van bijwerkingen. De eerste twee weken had ik daar wel last van: geen eetlust en op hol geslagen darmen, maar dat is allemaal over.
Dus..
Ik weet dat ik ongeduldig van aard ben, dus misschien moet ik het nog even de tijd geven, het kan tenslotte twaalf weken duren voordat het medicijn werkt. Maar ja, ik had toch gehoopt al een lichte verbetering te merken en zelfs dat niet.
Ik ben het vooral enorm zat, die dikke pijnlijke teen. Ik ben al zover dat ik geaccepteerd heb het medicijn te moeten slikken, maar dan wil ik wel effect merken!
Ik vind het nog wel steeds moeilijk dat ik rekening moet houden met mijn energielevel: sociale activiteiten die ik moet afzeggen, omdat het met anders teveel energie kost. Dan voel ik me soms net een oud wijf. Ook al krijg ik begrip van iedereen, leuk vind ik het niet.
Die extreme vermoeidheid die ik een paar weken geleden had, is gelukkig wel voorbij. Ik val niet meer om 21.30 uur in slaap op de bank en een normale werkdag houd ik ook weer vol. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat het reizen naar mijn werk me wel tegen begint te staan. Dat heeft niks te maken met mijn werk, maar alles met mijn huidige gezondheid, ofwel mijn verminderde energielevel.
Aan de andere kant merk ik dat ik nu een beetje recalcitrant begin te worden: mijn lichaam heeft me in de steek gelaten, dus waarom zou ik er nu nog rekening mee houden? Ik had me verdiept in het aanpassen van mijn voedingspatroon, maar dat begint nu te verslappen. Verder doe ik met paardrijden gewoon weer mee met de springlessen en ben ik van plan weer mijn schoenen met hakken te dragen.
Die recalcitrantie heeft vast ook te maken met mijn ongeduldige aard, maar dat is dan maar zo. Ik wil ook nog een beetje leuk leven, toch?