Ik voel me de laatste tijd net een patiënt uit mijn favoriete ziekenhuisserie ‘House’. Alleen de knorrige dokter en zijn slaafse assistenten ontbreken. Verder zijn alle ingrediënten aanwezig: klachten die aanhouden, een hypothetische diagnose, medicijnen gekregen, dat helpt niet, dus verder onderzoek, dat levert niets op, maar er komt wel een nieuwe hypothetische diagnose, dus nieuwe medicijnen.
Ondanks een voorzichtig enthousiasme na twee dagen de nieuwe medicijnen te hebben geslikt, ben ik inmiddels weer sceptisch geworden. De klachten worden minder, maar verdwijnen niet helemaal. Zo gaat het al ruim een maand en ik word er behoorlijk gefrustreerd van.
Mijn voet is dus al ruim een maand dik en pijnlijk, met als gevolg dat ik alleen mijn gympies en Birkenstocks kan dragen. Voor een vrouw met een schoenentic als ik, is dat heel frustrerend. Er wordt mij wel eens gevraagd of ik al mijn schoenen echt draag. Ja dus. Graag zelfs. En nu gaat het niet en de dokter en zijn assistenten lijken dat niet te begrijpen. Laatst moest ik de (vrouwelijke) assistente echt overtuigen dat ik een afspraak wilde bij de dokter, ondanks dat mijn bloed goed was en de foto’s goed waren. Nou vraag ik je! Fijn dat de foto’s goed zijn en mijn bloed goed is, hoor, maar dan weet ik nog steeds niet wat er aan de hand is. Mijn voet was nog steeds dik en pijnlijk. Ik vond het echt raar dat die (vrouwelijke) assistente mijn frustratie niet begreep…
Morgen is de laatste dag van mijn kuur met de nieuwe medicijnen, als mijn scepsis dan niet verdwenen is, ga ik toch maar weer de dokter en de assistenten proberen te overtuigen van het belang dat ik al mijn schoenen wil kunnen dragen.
Wordt vervolgd.