De ontsteking in mijn knie was toch hardnekkiger dan ik gehoopt had. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, was ik weer bezig met 2 extra ontstekingsremmers per dag, wat de ontsteking zou moeten doen verminderen en uiteindelijk doen verdwijnen. Ik had goede en slechte dagen, maar vorige week bestond voornamelijk uit slechte dagen: ’s ochtends niet op mijn rechterbeen kunnen staan, omdat ik het gevoel door die knie heen te zakken, niet zonder pijn de trap af kunnen lopen (en voor wie mijn huis kent, die trap is nogal steil), ’s nachts slecht slapen vanwege de pijn. Dit kon zo niet langer, dus ik heb de reuma-poli gebeld en mijn reumatoloog gesproken. Zij kwam meteen met een voorstel waar ik al op hoopte: een injectie in mijn knie. Hopen is in dit geval een paradoxale omschrijving, omdat zo’n injectie pijn doet en daar zit je niet op te wachten. Maar het gaat om het resultaat dat je met zo’n lokale behandeling hoopt te bereiken, namelijk het verdwijnen van de ontsteking.
Dus we hebben direct een afspraak gemaakt, mijn reumatoloog was zo soepel dat zij mij tussendoor op haar spreekuur wilde inplannen, heel fijn!
Ik heb gelijk hulptroepen ingeschakeld, want zelf terug naar huis rijden zou er niet in zitten. Sterker nog, ik liep met krukken in de hand het ziekenhuis in en ik liep op krukken het ziekenhuis uit, bijna omgekeerde wereld. En ook al ben ik al lang en breed volwassen, de eerste persoon aan wie je aan denkt om je bij te staan met zoiets, is je moeder. Zij moest een leuk uitje met haar zussen ervoor afzeggen en is met mij meegegaan, heel erg lief! En het gaf haar ook gelijk de gelegenheid om haar vragen te stellen aan mijn reumatoloog, wat voor een moeder ook belangrijk is 🙂
En mijn eigen prangende vraag waar ik de afgelopen weken mee rondliep heb ik ook kunnen stellen. Want hoe kom ik opeens aan een ontsteking in mijn knie terwijl het kenmerk van artritis psoriatica is dat de ontstekingen in kleine gewrichten zoals in tenen en vingers ontstaan, heb ik dan wel echt artritis psoriatica? Aan het begin van mijn ziekte leek alles op artritis psoriatica, vanwege de worstentenen en -vinger die ik had. In de loop van de tijd is dit beeld veranderd en heb ik ook symptomen van andere vormen van reuma. Dit noemen ze dan ‘ongedifferentieerde spondylartropathie’, hieronder valt ook artritis psoriatica, maar bijvoorbeeld ook de ziekte van Bechterew. Als ik het dan naar mijn eigen vakjargon zou willen vertalen heb ik reuma NAO (niet anderszins omschreven, een term die in de psychologie wordt gebruikt als vergaarbak voor mensen die symptomen hebben die doen denken aan een bepaalde stoornis).
Tja, heb ik weer.
Maar het geeft me hoe dan ook wel meer duidelijkheid en gelukkig heb ik nog een milde vorm, want als je hoort en leest welke klachten je nog meer zou kunnen krijgen, dan knijp ik in mijn handen. Dus hoe erg is het dan dat ik dit weekend even niks kan en met mijn been omhoog op de bank zit.
Gisterenmiddag is de injectie geplaatst en het viel me mee. Ik had gedacht dat het meer pijn zou nav mijn ervaringen met injecties in mijn tenen en vinger. Dat is dan een voordeel van een groter gewricht, er zijn meer weke delen en de naald hoeft niet in het gewricht, maar alleen door het gewrichtskapsel (dat doet overigens wel pijn). Lastig is wel dat ik nu meer beperkt ben in bewegen. Ik loop met krukken door het huis, want de eerst 2 à 3 dagen mag ik de knie niet teveel belasten, om de ontstekingsremmer goed zijn werk te laten doen. En dan is het ineens wel vervelend dat ik geen wc beneden heb! Nouja, mijn arm- en borstspieren train ik nu wel goed 🙂
Ik heb goede hoop dat de injectie gaat werken en dan hoop ik over een week weer helemaal mobiel te zijn en het sporten weer voorzichtig aan op te pakken.