Het is enige tijd stil geweest op mijn site. Allereerst is er een vakantie geweest, daarna drukte en vooral veranderingen op het gebied van werk. Dat slokt veel energie op waardoor ik helaas niet toe ben gekomen aan het regelmatig posten van blogs. Excuses, ik hoop op jullie begrip!

Begrip. Laat dat nu net het thema zijn van de laatste campagne van het Reumafonds. In oktober ben ik nog bij het evenement geweest in het bollenveld voor de actie ‘kweek begrip, plant een bol’. Wie mijn Facebookpagina heeft gevolgd, heeft de foto´s gezien. Maar hierbij nog een korte impressie van deze middag:

Het was een mooie middag, ondanks het druilerige weer. Uit onderzoek blijkt dat ongeveer 50% van de reumapatiënten onbegrip ervaart. Ook in de zaal (ja die was er zowaar op het bollenveld 🙂 ) bleek dat bijna iedereen wel eens onbegrip ervaren heeft. Het is ook lastig. Reuma is een lastige ziekte; door de grilligheid en de onzichtbaarheid is het lastig uitleggen aan je omgeving waarom je je bijvoorbeeld de ene dag goed voelt en de andere dag slecht. Iemand zei: “leer te begrijpen wat er in je lijf gebeurt”. Poeh, dat is nogal wat. Ik vertaal het als: ‘leer allereerst begrip te krijgen voor jezelf’. Voor mij werkt dat het beste. Ik ben iemand die hoge eisen stelt aan zichzelf, de lat hoog legt. Door mijn reuma lukt het me niet altijd om aan mijn eigen hoge eisen te voldoen. Wanneer ik hier voor mezelf begrip voor heb, kan een ander er ook begrip voor hebben.

En dat brengt me weer terug bij mijn werk en de veranderingen die daar spelen de afgelopen periode. Ik moet een keuze maken en ik weet niet waar ik goed aan doe. Eén ding is zeker: ik kan niet blijven bij de organisatie waar ik nu werk, helaas. Ik zou er graag willen blijven; het is een leuke organisatie om voor te werken, het werk past me goed en de collega’s zijn fijn.
Nu heb ik gesolliciteerd bij een partnerorganisatie op een functie wat voor mijn carrière een enorme stap vooruit zou zijn. En het lijkt erop dat ik positief door de sollicitatieprocedure heen ben! Gefeliciteerd zou je zeggen, maar ik weet niet of ik het moet doen. De reisafstand wordt namelijk een stuk groter en in combinatie met de pittigheid van de functie èn mijn reuma maakt dat ik twijfel. Ga ik dit volhouden? Is het niet te zwaar en roept mijn lijf me terug? Of zie ik beren op de weg? Normaal gesproken ga ik een uitdaging niet uit de weg en eigenlijk gaat het al lange tijd best goed, op een aantal vermoeidheidsaanvallen na, maar die zullen altijd blijven. Wat ook in mijn achterhoofd speelt is een mogelijke aanstaande verhuizing naar mijn liefde, waardoor de reisafstand nog groter zou worden. We hebben nog helemaal niet gesproken over wanneer dit zou moeten plaatsvinden, maar het gaat wel een keer gebeuren. Dus moet ik hier nu al rekening mee houden in mijn zoektocht naar leuk, nieuw werk? Is het beter om me te gaan richten op werk dichterbij huis?
Als ik dat doe, dan moet ik deze nieuwe baan laten schieten en dan kan ik terug naar mijn vorige werkgever. Maar daar wil ik niet naar terug. Ik zit daar niet op mijn plek en kan niet verder groeien. Mijn uitgangspunt is dan wel gunstig, want vanuit die plek, waarmee brood op de plank komt, kan ik zoeken naar de perfecte baan: dichtbij huis (waar dat dan ook is) en met uitdaging. Maar bestaat die perfecte baan wel?

Dit soort vragen spelen de afgelopen week door mijn hoofd en bespreek ik met anderen. Waar de één vol begrip reageert en vanuit dat begrip zegt dat ik beter voor optie 2 (terug naar mijn vorige werkgever en van daaruit rustig verder zoeken) kan gaan, reageert de ander verbaasd op mijn twijfel want ik ben toch maar mooi na de eerste gespreksronde meteen door het assessment gekomen! Ja, dat klopt en is zeker vleiend, maar gaat voorbij aan mijn twijfel en die wordt dus niet begrepen. En hoe ziet mijn geliefde het, om wie het ook een beetje draait? Tja, hij gaf aan dat hij mij het liefste gelukkig in mijn werk ziet, ook als dat betekent dat ik pas rond 20.00 uur thuis ben vanwege de reisafstand. Dat is lief natuurlijk, maar de twijfel zit ‘m nu net daarin door die reuma.
Dit alles veroorzaakt nogal wat stress, wat uiteraard meteen zijn weerslag heeft op mijn lijf. Pijn, moe en misselijk door beiden heb ik afgelopen twee dagen afwisselend tussen bed en bank doorgebracht. Die tijd voor en met mezelf heeft me wel het inzicht geleverd dat ik de keuze voor mijzelf moet maken en niet voor iemand anders. Wat de keuze dan wordt, is nog niet zeker, hoewel de balans wel een bepaalde kant uitslaat. Maar dit brengt me wel weer terug bij wat ik eerder aangaf: ik heb begrip voor mezelf!

Wat zouden jullie doen? Hebben jullie tips voor me om de keuze te kunnen maken? Of hoe deze kwestie uit te leggen aan mijn omgeving, werk en privé?
Hoor het graag!