Tja, het lijkt erop dat de reumatoloog nu toch een diagnose heeft gesteld en ook al kan ze het niet met zekerheid zeggen, vrolijk word ik er niet van.
Doordat de ontstekingen telkens op nieuwe plekken (wel nog steeds in mijn voet) blijven ontstaan, denkt de reumatoloog nu aan artritisc psoriatica. Maar omdat ik (nog) geen psoriasis heb, kan ze het niet met zekerheid zeggen. Het patroon aan gewrichtsontstekingen dat ik (“hoezo ik? Mijn lichaam bedoel je, ik kies hier niet voor”) laat zien, lijkt wel veel op AP.
Dit heeft dus tot gevolg dat ik sinds deze week aan de zware medicijnen zit, namelijk methotrexaat. Als denkt, waar heb ik dat eerder gehoord, dat kan. Vorige week was er een nieuwsbericht dat er een vrouw is overleden aan een overdosis. Dat slik ik nu dus. Heavy spul. Ik heb ook wel even een potje zitten janken bij de reumatoloog (en daarna ook nog wel).
Ik begrijp heus wel dat dit medisch gezien het beste is, maar het voelt heel erg rot. Ik dacht dat ik gezond was; ik ben nooit ziek, ik eet gevarieerd, rook niet, drink met mate en sport regelmatig. En toch maakt mijn afweersysteem ontstekingen aan in mijn gewrichten. Het medicijn moet er nu voor zorgen dat mijn afweersysteem minder krachtig gaat werken. Was ik dan te gezond? Dat is toch een omgekeerde wereld? Om nog maar niet te spreken over de wachtlijst aan bijwerkingen. Ik moet nu regelmatig mijn bloed laten controleren om na te gaan of mijn organen nog wel goed functioneren. Oja, als ik zwanger wil worden moet ik 3 tot 6 maanden van tevoren stoppen.
Ik merk dat ik het allemaal een beetje laconiek opschrijf, maar ik heb de laatste dagen zoveel emotie gevoeld, van verdriet tot boosheid tot bijna depressief, dat ik nu niet meer zo goed weet wat ik moet voelen. De vraag ‘waarom doet mijn lichaam dit’ overheerst nu. Ik kan er alleen geen antwoord op krijgen want daarvoor is meer onderzoek nodig. Dus, als er weer een collectant van het Reumafonds aan je deur staat, doneer alsjeblieft!