Op de dag dat ik eigenlijk met het vliegtuig zou vertrekken voor mijn volgende reis, ben ik blij dat ik terug kan blikken op een heerlijk zonnige vakantie in Zuid Spanje in februari. Toen we nog in Europa nog onwetend waren over welke gevolgen het coronavirus met zich meebrengt en in de ban waren van stormen met de namen Ciara en Dennis, die het vliegverkeer enkele dagen lam legden en andere schade toebracht.

Ik ontsnap de natte, winderige, Nederlandse winter graag voor een weekje zon. Het was alweer even geleden dat ik de Zuid-Spaanse zon had gevoeld. Tot een aantal jaar geleden ging ik er ieder jaar heen, naar het appartement van mijn schoonouders. Die relatie ging over, dus ook de jaarlijkse tripjes naar de Costa del Sol. Maar toen ik daar in februari weer was, besloot ik direct de traditie te herstellen, want wat doet het me goed die Spaanse zon! Het licht, de (droge) warmte, de ‘manana, manana’ cultuur is heerlijk voor mijn lijf! Ik kan echt even opladen.

Om te reizen met reuma moet je wel iets meer regelen dan de gemiddelde vakantieganger. En dan heb ik het nog relatief makkelijk met recht-toe-recht-aan medicatie als methotrexaat en naproxen. Het halen van een medicijnpaspoort bij de apotheek volstaat.
Thuis gebruik ik ook nog CBD-olie (niet op recept), dat neem ik niet mee op vakantie. Allereerst vanuit het idee dat ik weg ben van de dagelijkse stress en het dus niet nodig heb. Daarbij, kan die olie problemen opleveren in het buitenland, vanwege de cannabis. En daar heb ik weinig zin in.
Mijn reguliere medicatie zit met het medicijnpaspoort in mijn handbagage. En bij de security op de luchthaven wordt mijn handbagage er altijd uitgepikt voor extra controle. Het vreemde is wel dat ze doosjes medicijnen niet bekijken en nooit naar mijn medicijnpaspoort vragen. Maar goed, better safe than sorry zullen we maar zeggen.

Voor zo’n reisje naar Zuid Spanje hoef ik dus met weinig rekening te houden. Ik ga er dan ook bewust heen voor lijf en leden. Hoewel ik vergeten was dat ze hier houden van keiharde matrassen. Bijna spartaans, maar wel typisch Spaans. Na de eerste 2 gebroken nachten waaruit ik wakker werd met pijn in mijn lijf, overwoog ik bij de receptie van het hotel om een oplossing te vragen. Desnoods een extra deken waar ik dan op kan liggen. De derde en vierde nacht sliep ik al stukken beter en werd ik uitgerust en zonder extra pijn wakker. Blijkbaar wende ik er toch aan. (Maar eenmaal weer thuis was mijn eigen bed met toplaag op het matras toch wel heel fijn!)
Overigens vraag ik me wel af hoe die pensionado’s, die in dit hotel in overvloed waren, slapen op zo’n matras. Ik ben dan wel jong met reuma, die ouwetjes met hun broze botten en/ of artrose zullen dat toch ook zo ervaren?

Ik bedacht me dat bij het ontbijt toen ik een meneer zag worstelen om het kuipje jam open te maken. Mijn eerste gedachte was om die meneer te helpen, toen ik besefte dat ik met dezelfde worsteling de kuipjes openmaakte..

Inmiddels is deze vakantie alweer enkele maanden geleden, is er heel wat gebeurd in de wereld en heb ik een voucher in bezit voor een volgende reis. Ik ben benieuwd wanneer die kan gaan plaatsvinden en voor welke uitdagingen ik dan kom te staan.
Wordt ongetwijfeld een keer vervolgd!