Het bericht van de plastisch chirurg tijdens het spreekuur gisteren was kort maar krachtig: niet snijden.
Phieuw, dat valt weer mee, want daar zat ik niet echt op te wachten. Zijn redenen zijn dat ik te jong ben voor een prothese en het gewricht is niet zodanig beschadigd dat een prothese moet. Bovendien zou een prothese ook beperkingen met zich meebrengen, misschien nog wel meer dan ik nu heb. Nou, dan is de keuze gauw gemaakt. Ik stond met 10 minuten ook weer buiten 🙂
Wel grappig om die hiërarchie in een ziekenhuis te zien: de plastisch chirurg (een man) had duidelijk de machtspositie, de reumatoloog zat wat achteraf, de ergotherapeut had de opdracht iedereen uit de wachtkamer te halen en verder waren er nog 2 co-assistentes die niks durfden te zeggen.

In elk geval heb ik dit weer achter de rug. Van de ergotherapeut heb ik nog wat tips mee gekregen. Al met al positief nieuws en nu is het hopen dat het hierbij blijft en niet erger wordt.