Het jaar 2014 loopt ten einde en ik ben al even bezig met aftellen naar 2015. 2014 is namelijk niet mijn jaar geweest.
Het begon allemaal op 12 januari 2014, die datum staat in mijn geheugen gegrift als de datum waarop mijn leven op z’n kop werd gezet. Zomaar, van het ene op het andere moment, zonder dat ik het heb zien aankomen. Wat doe je dan?
Ik heb 2 weken gehuild en niet gegeten. Gelukkig ben ik niet iemand die snel bij de pakken neer gaat zitten, dus daarna heb ik me een paar dagen teruggetrokken in alle rust en ruimte bij lieve vrienden. Daar kwam het besef dat ik het heft in eigen hand moest nemen. Zo gezegd, zo gedaan en nog geen halfjaar later was ik verhuisd naar mijn eigen huis.
Het was zomer en het leven leek me weer toe te lachen.
Maar daarna begon onzekerheid over de gezondheid van mijn dierbare maatje die mij er in die tijd doorheen gesleept heeft, die mij exact aanvoelde en mij dat liet weten, die er altijd en met onvoorwaardelijke liefde voor me was:
 |
| He’s not just my horse… he’s my Dreams, he’s my Happines, he’s my Heart, he’s my Laughter, he’s my Teacher, he’s my Sanity. He’s the Best Part of Me! |
Op 1 oktober kwam de diagnose een chronische peesontsteking. Een periode van 4 weken stappen volgde, een periode waarin je hoopvol bent, want Jansen is een taaie. Maar helaas na 4 weken kwam de dierenarts en zijn oordeel was duidelijk: nul verbetering, prognose is alleen nog maar stapritjes. Wil je dat voor je paard, wordt hij daar gelukkig van? Een paard dat gewend is voor je te werken en dat ook graag doet. Hoe vaak ik niet had meegemaakt dat hij al iets deed voordat ik de hulp gaf, gewoon omdat ik er al aan dacht. Of dat hij iets deed wat ik eigenlijk helemaal niet wilde, maar waarvan hij dacht dat ik dat misschien bedoelde. Moet zo’n paard verder alleen nog maar stapritjes maken?
Hij werd er niet gelukkig van; de glans verdween uit zijn ogen. Daarbij ook in ogenschouw genomen dat hij al langere tijd slecht at door een gebroken kies en daardoor mager werd, heeft me uiteindelijk doen besluiten om definitief afscheid van hem te nemen. 2 december 2014 is ook zo’n dag die in mijn geheugen gegrift staat: dat is de dag dat Jansen voorgoed insliep en ik mijn paard, mijn dierbare maatje, the best part of me verloor.
Het rouwen is nog gaande, maar ik ben klaar met 2014 en kijk uit naar 2015, dat kan alleen maar beter worden! En dan kijk ik terug op 2014 als een heel bewogen jaar waarin mijn leven op meerdere vlakken drastisch is veranderd. En waarin gelukkig ook nog mooie dingen zijn gebeurd, zo heb ik nieuwe vrienden gemaakt, bestaande vriendschappen zijn versterkt en ik heb veel nieuwe dingen gedaan. Dit alles heeft me gesterkt, ik weet wat ik wil en ook wat ik niet wil. 2015, here I come!
Geef een reactie