Het duurt inmiddels alweer ongeveer twee weken, die vermoeidheid. Deze blog zit al ongeveer net zo lang in mijn hoofd, maar ik heb eerder niet de puf gehad om het te schrijven.
Het blijft frustrerend die vermoeidheid, ook al weet ik dat het erbij hoort. Maar juist nu het lente wordt, heb ik weer zin van alles te doen. En daar zit nu juist het probleem. Ik blijf het moeilijk vinden om niet over mijn grenzen te gaan. Zeker als ik me goed voel, plan ik leuke afspraken, werk ik een keer langer door, begin ik aan klussen thuis. En dan moet ik een keer de prijs betalen. 
Het heeft me wel weer aan het denken gezet: Waarom leg ik de lat altijd zo hoog voor mezelf? Waarom wil ik altijd alles goed doen? Natuurlijk, het is wie ik ben, de perfectionist, maar dat maakt wel dat ik mijn grenzen over ga en mezelf ook in de weg zit. En dat frustreert me.
Dus probeer ik nu weer mijn grenzen te vinden. Ik zeg ‘weer’, want het is een terugkerend proces. Een ‘laid-back’ leven zou makkelijker voor me zijn, maar daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Ik wil nu eenmaal zelf mijn pad bepalen en invloed hebben op wat het leven mij brengt. Ondanks mijn reuma. Vandaar mijn terugkerende zoektocht naar mijn grenzen. Zucht, soms word ik gewoon moe van mezelf! Ik moet leren loslaten, het leven nemen zoals het komt. Eigenlijk meer leven volgens het motto van mijn blog: carpe diem. Is het toch een dertigers dilemma (zie eerdere blog) of een bepaalde prestatiedruk die een single-status onbewust met zich meebrengt? Ik weet het niet, maar de vraag is of het nodig is dit te weten? Vast niet. Laat los en pluk de dag! (note to self) 
Op mijn werk gaat het inmiddels al beter. In een eerdere blog schreef ik over een pittig gesprek dat ik heb gehad. Aanleiding hiervoor was een ambitie die ik had en waarover mijn leidinggevende twijfels had. Het heeft wel opgebracht dat ik ontwikkelmogelijkheden krijg om die ambitie waar te maken en daarmee gun ik mezelf tijd en ruimte om me te ontwikkelen. En dat geeft al een hoop rust in mijn hoofd. Ik hoef niet zo snel carrière te maken als anderen, dat is niet gezond voor me. 
En verder: die trap die ik aan het renoveren ben, hoeft niet morgen af. Ik ben de enige die ‘m ziet en toevallig vind ik de grondverf die er nu op zit al een enorme verbetering! 😉 
Gelukkig heb ik een begripvolle sociale omgeving. Het is niet erg om een afspraak te verzetten, om de bus te nemen in plaats van de fiets of ’s avonds niet te reageren op een appje omdat ik dan al in bed lig. 
Eigenlijk is de kern van het verhaal: niet teveel willen doen en los laten. En toevallig komt dat ook telkens terug tijdens het paardrijden. Nouja, dat is geen toeval. Dat is een spiegel die me voorgehouden wordt.