Hoe goed ik ook op mijn eten let om me goed te voelen, zoals jullie in mijn vorige blogs hebben gelezen, soms trekt mijn lichaam daar zich niks van aan.
Vorige week heb ik me ziek moeten melden op mijn werk, omdat de vermoeidheid me teveel werd. Eigenlijk heb ik er al maanden last van, maar heb ik wel doorgewerkt. Ik probeerde ermee om te gaan door mijn leven te ‘downsizen’: doordeweeks in de avonden niets afspreken en in het weekend maar 1 sociale afspraak. Maar dat hielp niet; ik bleef vermoeid. Zo’n gevoel:

Begin juni besprak ik dit met de reumaverpleegkundige en zij gaf heel treffend terug “maar het enige dat je dan nog doet is werken”. Euh ja, en sporten, maar dat ging ook niet echt fijn. Dat hakte er even in en samen kwamen we erop uit dat het goed zou zijn als ik met de bedrijfsarts contact zou opnemen om te bespreken hoe ik het werk een tandje minder kon doen. Want, ik moet weer dingen gaan doen die me energie geven om de balans terug te vinden en dat is juist datgene wat ik ‘gedownsized’ had.
Goed, ik ga een afspraak maken met de bedrijfsarts binnen een grote organisatie als waar ik werk. Ik zal jullie meenemen hoe dat is gegaan: 
Na mijn afspraak bij de reumaverpleegkundige heb ik direct overlegd met mijn leidinggevende die een afspraak bij de bedrijfsarts ondersteunt. Op vrijdag 3 juni mail ik de bedrijfsgeneeskundige dienst met mijn verhaal en dat ik een afspraak bij de bedrijfsarts wil. Op dinsdag 7 juni krijg een ik een reactie dat de bedrijfsarts waar ik terecht zou moeten tot zijn vakantie vol zit. Ik kan wel bij iemand anders terecht, als ik dat wil, moet ik even bellen. Dat doe ik op woensdag 8 juni. Degene die ik aan de lijn krijg, weet niet van deze mailwisseling en weet ook niet bij wie ik dan terecht zou kunnen. Diegene die mijn mail beantwoord heeft, werkt niet op woensdag, dus ze kan ook niet overleggen. Ze stelt voor dat ik de mail beantwoord en ik word dan op donderdag 9 juni teruggebeld. Ik beantwoord de mail netjes, maar ik word niet teruggebeld. Maandag 13 juni bel ik dus zelf maar en doe dit hele verhaal. Eerst kunnen ze de mailwisseling niet terug vinden, dan stellen ze verbaasd de vraag dat ik niet ziek gemeld ben (nee, duh, dat wilde ik juist voorkomen!). Uiteindelijk een afspraak kunnen maken bij een vervanger, op woensdag 22 juni… drie weken na mijn afspraak bij de reumaverpleegkundige.

Diezelfde maandag eindig ik met knallende koppijn op de bank en dat was voor mij een signaal dat het eigenlijk zo niet verder ging. Dus nu zit ik thuis, ik slaap veel en doe alles op een heel laag tempo. Voor het opstaan neem ik echt mijn tijd; als ik wakker word, voel ik me nog niet uitgerust en ik heb vaak last van een stijve rug. In de middag lig ik vaak nog een uurtje op de bank. En ik focus me op dingen die me energie geven: met vrienden afspreken, mijn vrijwilligerswerk in het Ronald McDonaldhuis en paardrijden. Over dat laatste gesproken: sinds ik me ziek heb gemeld, gaat dat ineens heel fijn! Veelzeggend…
Het zegt me dat ik de juiste keuze heb gemaakt, dat er spanning uit mijn lichaam geraakt. Ik blijf het bijzonder vinden hoe paarden je zo goed aanvoelen en je zo spiegelen. Volgens mij zijn er meer reumapatiënten die paardrijden, ik ben benieuwd of zij dat ook zo ervaren?

Inmiddels ben ik een week thuis en ik voel me al wel beter, maar het is nog een wankel evenwicht. Morgen heb ik de afspraak bij de bedrijfsarts. Ik heb al wel ideeën hoe ik het werk wil opbouwen, ik hoop dat ze daarin mee wil gaan. Een heikel puntje is namelijk dat mijn huidige werkomgeving me geen energie geeft. Zo’n grote, hiërarchische, politieke organisatie past niet bij en ik voel me er niet op mijn plek. Juist als het gaat om dingen doen die me energie geven en de balans weer terug vinden, ben ik bang dat als ik snel weer volledig werk, weer terug bij af ben. Zoals een andere reumapatiënte tegen me zei: “je kunt altijd minder dan je denkt”. En dat is iets dat ik goed moet onthouden, omdat ik snel teveel doe. 

Mijn doel is in elk geval dat mijn leven weer in balans komt. En feit is dat het levensgebied dat de disbalans veroorzaakt, aangepakt moet worden. In mijn geval is dat dus werk. 
Met dat in mijn achterhoofd ga ik morgen het gesprek met de bedrijfsarts aan. Overige tips ontvang ik graag!
En ik houd jullie op de hoogte.