Vermoeidheid. Een thema waar ik veel over schrijf en dat is niet gek, want daar heb ik het meeste last van door mijn reuma.
Eerder schreef ik al over Vermoeidheid in de spreekkamer en hoe dat bespreekbaar te maken. Maar vermoeidheid bespreekbaar maken bij de bedrijfsarts, dat is nieuw voor me.
Dat begint natuurlijk bij het bespreekbaar maken van je reuma, de bijbehorende klachten en wat dit voor je betekent bij je leidinggevende. Zelf ben ik altijd heel open hierover, tegenover mijn collega’s en dus ook mijn leidinggevende. Ik denk namelijk dat dit helpt in het krijgen van begrip. Hoe lastig het soms ook is om het goed uit te leggen. ReumaNederland adviseert om met behulp van de lepeltheorie vermoeidheid en energieverdeling uit te leggen: https://reumanederland.nl/leven-met/omgaan-met-reuma/onbegrip/wat-is-de-lepeltheorie/

Persoonlijk kan ik niet zoveel met die lepels. Dus ik gebruik de percentages van een batterij, dat voor iedereen tegenwoordig makkelijk te vergelijken is met de batterij van een mobiele telefoon. Ik vertel dan dat mijn batterij nooit meer oplaadt tot 100%. Hooguit 80% als ik een goede periode heb, bijvoorbeeld tijdens vakanties wanneer er weinig sprake is van stress. Tijdens een werkweek red ik meestal 70%, maar een volledige werkdag vraagt snel 50% en dan blijft er nog maar weinig over voor de avond om te iets te doen.

En zo heb ik het anderhalve week geleden ook uitgelegd aan de bedrijfsarts, met de kanttekening dat het thuiswerken met videovergaderingen nog meer van mijn batterij kost en ik daardoor niet goed meer kan opladen. Hierover heb ik eerder ook al geschreven in de blog Mijn brein is uitgeput.
Want ja, inmiddels is het zover dat ik het even niet meer trek met alle druk van het thuiswerken, videovergaderingen, overuren en beperkte hersteltijd. Op dit moment werk ik 2,5uur per werkdag en heb ik een eerste gesprek met de bedrijfsarts gehad. En dat was zeker een prettig gesprek, maar ik merkte wel dat mijn klachten vanuit een medische invalshoek benaderd werden. Nadat ze genoteerd had welke medicatie ik gebruik, werd de vraag gesteld wat ik ervaar tijdens de vermoeidheid. En of ik de pijnklachten als gevolg van die vermoeidheid weleens heb besproken met de reumatoloog of multidisciplinair heb aangepakt.
Euh ja, de reumatoloog weet net zo goed als ik dat de pijnklachten als gevolg van de vermoeidheid alleen te verminderen zijn door de aanleiding, meestal stress, weg te nemen. En wat betreft multidisciplinair de klachten aanpakken; de fysiotherapeut en ergotherapeut heb ik allebei al eens gezien.

Op dit moment heb ik veel meer baat bij een combinatie van massage en coaching. Tijdens de massage waarbij er volop aandacht is voor mijn lijf, wordt er ook gevraagd naar wat ik op dat moment voel en ervaar. Door hier woorden aan te geven krijgt dat gevoel betekenis en word ik me meer bewust van wat er in mijn lijf omgaat. Dat is een holistische benadering, maar daardoor wat mij betreft multidisciplinair op zijn best. Want je lijf en je hoofd weten best wat er aan de hand is, maar communicatie tussen hen mist nogal eens.

Deze massagetherapie, in combinatie met de afspraken die ik heb gemaakt met de bedrijfsarts, zal hopelijk bijdragen aan mijn herstel, die reset waar ik al zolang behoefte aan heb. En ik ben blij dat ik nu afspraken heb met de bedrijfsarts, omdat mijn valkuil is dat ik te snel te veel ga doen.
En dan kom ik eigenlijk weer terug bij het bespreekbaar maken van reuma met de mensen om je heen. Doordat ik dit gewend ben te doen, merk ik nu dat mijn collega’s begripvol zijn over de beperkte uren die ik werk en aanbieden om werk van mij over te nemen. En ik merk dat de bedrijfsarts, hoewel de hersteltijd die ze verwacht confronterend voor me is, met me meedenkt en mij ook vrij laat in het maken van afspraken met mijn leidinggevende over mijn taken. Juist doordat ik tegenover mijn leidinggevende altijd open ben geweest over mijn reuma, lukt dit nu ook.

Het sleutelwoord is wat mij betreft dan ook ‘openheid’, in de spreekkamer met je reumatoloog, met de bedrijfsarts, je leidinggevende en collega’s, je vrienden en je familie. Wees open over je reuma en welke gevolgen dit voor je heeft, maak het bespreekbaar. En ja, dat is soms moeilijk, maar niks zeggen leidt tot meer onbegrip. Dan kun je beter eerlijk zijn dat je zelf ook niet weet waarom je je vandaag slecht voelt, terwijl je gisteren nog een goede dag had. Want ook dat is reuma. Het is grillig en leidt bij onszelf soms ook tot onbegrip. En dan is het fijn als het begrip een keer van een andere kant dan jezelf komt!