Alles gaat z’n gangetje de laatste tijd. Via Facebook heb ik jullie op de hoogte gehouden van mijn afspraak bij de bedrijfsarts en de ontwikkelingen over mijn detacheringsplek in Utrecht. In het kort samengevat komt het hierop neer: bij de bedrijfsarts was ik binnen een kwartier uitgepraat; hij vond het niet meer dan logisch dat ik dichterbij mijn huis wilde werken. Sowieso vond hij 3 kwartier de max aan reistijd (naar Rotterdam doe ik er 5 kwartier over), dus als je dan ook nog chronisch ziek bent en zware medicijnen slikt (want de methotrexaat moest ik zeker niet uitvlakken, aldus de bedrijfsarts), dan ben je snel uitgepraat en heb je een positief bericht van de bedrijfsarts om dichterbij huis te gaan werken.
🙂
Nu nog een vaste aanstelling in Utrecht. Dat lijkt wat lastiger te worden, gezien de bezuinigingen. Maar vanaf 1 november tot 1 maart ga ik voor 32 uur per week in Utrecht aan de slag. Hoe het daarna gaat lopen is dus onzeker, maar ik maak me daar op dit moment nog niet druk om. Wie weet hoe de vlag er dan bij hangt. En voor nu ben ik allang blij dat ik tijdens de wintermaanden geen last heb van NS-perikelen en niet met donker wegga van huis en thuiskom.
Want de wintermaanden blijven niet mijn favoriete maanden, ook al gaat het nu goed. Zoals ik al in eerdere blogs heb uitgelegd is het bij mij niet zo dat ik door de kou en het vocht meer last heb van mijn gewrichten, maar ik ben over het algemeen genomen minder fit. Ik hoop van harte dat ik minder last zal hebben van ‘vermoeidheidsaanvallen’ dan vorig jaar, nu het goed gaat en mijn dosis medicatie lager is. Echter, afgelopen vrijdag heb ik weer een dag in bed en op de bank doorgebracht. De vermoeidheid was wel minder heftig dan ik eerder heb meegemaakt (toen waren de 10 stappen van de slaapkamer naar de wc al teveel), maar ik blijf het moeilijk vinden om ermee om te gaan. Ik ben niet goed in niks doen en ik voel me schuldig tegenover mijn collega’s omdat ik me ziek heb moeten melden. Inmiddels weet ik wel dat als ik 1 dag eraan toegeef en niks doe en goed uitrust, het de volgende dag over is. Maar het schuldgevoel tegenover mijn collega’s blijft wel knagen. En ik moet mezelf blijven zeggen dat ik me niet aanstel en dat ik er goed aan doen om rust te nemen.

Gelukkig is daar Jansen! Als ik me weer fit voel, dan helpt hij me om mijn hoofd verder leeg te maken en te ontspannen.

Toevallig las ik een paar weken geleden in de krant over een onderzoek dat de afdeling Reumatologie in het UMC Radboud in Nijmegen gaat uitvoeren. Ze willen onderzoeken wat de invloed van meditatie op pijnbestrijding is. De Ice-Man gaat hen daarbij helpen: hij leert de proefpersonen zijn meditatie-technieken. Ik hoef dit niet te leren, noch aan dit onderzoek mee te doen, want Jansen is mijn meditatie!