Er was eens…

een enorme aantrekkingskracht tussen een man en een vrouw. Het was iets dat ze beiden nog niet eerder gevoeld hadden. Ze waren dolverliefd. Het zette hun leven op hun kop. Voor de vrouw betekende dit dat ze haar leven, dat ze zorgvuldig had ingericht om goed om te kunnen gaan met haar reuma, opnieuw moest inrichten. Dit vond ze moeilijk; ze wilde haar oude leven niet opgeven, omdat ze hier gelukkig in was en haar reuma een plek had gegeven. Maar haar nieuwe leven wilde ze ook vormgeven samen met de man op wie ze zo verliefd was en zijn dochter die steeds meer in haar hart kwam.
De man wilde ook graag dat zij deel ging uitmaken van het leven met zijn dochter. Hij zag echter ook dat dit niet vanzelf ging. Zijn dochter hield een reserve richting de vrouw. En voor de vrouw was het nieuw om in één keer deel uit te maken van een gezinsleven. Ze genoot ervan, maar voelde ook de hoge verwachtingen van de man en ze wist niet of ze daaraan kon voldoen. Het verlamde haar. Dit merkte de man uiteraard op en deed hem peinzen. Zo kwam het dat de man en de vrouw die zich zo sterk tot elkaar aangetrokken voelen, een aantal malen in een flinke discussie terecht kwamen. Over wat ze van elkaar verwachten in een relatie, de plek van de dochter daarin, over waar ze in een relatie naartoe willen en of ze elkaar daarin kunnen vinden. In de discussie kwamen ze erachter dat dit laatste voor hen beiden gelijk is, maar de weg ernaartoe verschilt voor hen beiden. De man vertelt dat het voor hem niet uitmaakt hoe hij daar komt, als hij zijn doel maar bereikt. Hij denkt dat voor de vrouw de manier waarop zij het doel bereikt belangrijker is. De vrouw denkt hierover na en besluit dat voor haar het doel en de weg ernaartoe even belangrijk zijn in deze situatie. Het gaat namelijk om mensen van wie ze houdt en die wil ze niet kwetsen. Zij ziet het als een lat die ze beiden hoog hebben gelegd en die zij met een trap, trede voor trede, wil bereiken. Naar haar idee is ze al een eind op weg op die trap, maar als perfectionist is ze soms bang een fout te maken en weer een trede terug te vallen. Ze wil daarin graag steun van de man hebben.
Voor de vrouw is er op deze weg ook een extra obstakel namelijk haar reuma. Ze heeft begrip van de man nodig dat dit haar kan belemmeren in veranderingen. Maar de vrouw vindt dit lastig uit te leggen. De vrouw wil namelijk niet dat de reuma haar leven beheerst, ze wil een zo normaal mogelijk en gelukkig leven leiden. Maar veranderingen kosten energie en zijn bijna per definitie stressvol. Dit maakt dat de vrouw terugvalt in het voor haar oude vertrouwde, om zo de reuma de baas te kunnen blijven. En ze onbewust misschien een trede teruggaat op de trap. Dat dit moeilijk is voor de man die zijn doel voor ogen heeft, is logisch en dat begrijpt de vrouw. Maar willen zij samen bij hun doel komen, dan zullen ze begrip moeten hebben voor elkaars manier en weg ernaar toe. Dat is hoe de vrouw het ziet. Ze wil het heel graag en doet haar best, maar ze wordt er verdrietig van als dit door de man niet gezien wordt.

Dit sprookje heeft nog geen einde. Meestal eindigen sprookjes met de zin ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Dit sprookje zal ongetwijfeld ook zo’n einde hebben, daar ben ik van overtuigd; de liefde en aantrekkingskracht is simpelweg te groot. Maar in het echte leven gaat lang en gelukkig leven niet vanzelf. Dat is hard werken. En dat geldt vooral voor reumapatiënten. Zij moeten in dat leven ook nog omgaan met hun ziekte, dit accepteren, begrijpen wat er in hun lijf gebeurt. En daarnaast omgaan met de veranderingen die in het leven langskomen waarvan je van te voren niet altijd weet wat die verandering betekent, hoe je reuma daar op reageert. Dat is spannend. En hoewel de titel en het motto van deze blog ‘Carpe Diem’, pluk de dag, is, lukt dat niet altijd.